نشانگر زیستی جدید عملکرد گلوکوکورتیکوئیدها می تواند به پزشکان کمک کند تا درمان هایی اختصاصی را به هر یک از بیماران ارائه دهند

 6 آوریل 2021- بر اساس یک مطالعه بالینی که امروز در eLife منتشر شده است، محققان مسیرهای مربوط به پاسخ بدن به درمان های گلوکوکورتیکوئیدی را کشف کرده و نشانگر زیستی جدیدی را شناسایی کرده اند که می تواند برای نظارت بر چگونگی عملکرد این داروها در بیماران استفاده شود.

از این شاخص معتبرتر برای پاسخ فرد به داروهای گلوکوکورتیکوئیدی، می توان برای ابداع یک آزمایش بالینی استفاده کرد تا بتوان به انتخاب درمان های متناسب برای هر فرد کمک کرد و عوارض جانبی داروها را به حداقل رساند.

گلوکوکورتیکوئیدها مانند کورتیزول نوعی هورمون با نقش های اصلی در پاسخ بدن به استرس هستند. داروهای گلوكوكورتیكوئیدی یكی از متداول ترین روش های درمانی برای انواع بیماری ها است، از جمله در بیمارانی كه غدد فوق كلیوی آنها قادر به تولید مقادیر کافی از كورتیزول نیست. اثرات گلوکوکورتیکوئیدها پیچیده است، به این معنی که سطح کورتیزول در خون به طور قابل اعتمادی منعکس کننده ی آنچه در بافت ها اتفاق می افتد، نیست. این امر باعث می شود تا برای پزشکان انتخاب روش های درمانی متناسب برای هر فرد، دشوار گردد.

دکتر Dimitrios Chantzichristos، نویسنده اول این مقاله از بخش غدد درون ریز - دیابت - متابولیسم ، در بیمارستان دانشگاهSahlgrenska در سوئد، گفت: عوارض جانبی درمان های گلوکوکورتیکوئید در بیماران شایع است، این موضوع نشان می دهد که روش های فعلی برای نظارت بر عملکرد آنها، که معمولاً بر پاسخ بالینی یا فعالیت بیماری متمرکز هستند، ناکافی می باشند. ما می خواستیم نوعی نشانگر زیستی پیدا کنیم که بتواند برای سنجش عملکرد گلوکوکورتیکوئیدها در افراد اندازه گیری شود، ما امیدواریم که این امر به پزشکان کمک کند تا بتوانند بهترین روش درمان را برای بیماران خود انتخاب کنند.

محققان، بیماران مبتلا به بیماری آدیسون که توانایی تولید کورتیزول را در بدن خود ندارند، مورد مطالعه قرار دادند. این امر به آنها امکان مقایسه ی فعالیت بیماری را در بافتهای یک بیمار هم هنگام کم بودن سطح کورتیزول و هم در زمان ترمیم مجدد آنها توسط درمان های گلوکوکورتیکوئید می دهد، این امر به دانشمندان کمک می کند تا تفاوت بین افراد را در نظر بگیرند.

آنها به جای اینکه فقط به محصولات متابولیکی مرتبط با قرار گرفتن در معرض گلوکوکورتیکوئید بپردازند، بیان ژن ها و میکروRNA ها را در بیماران با استفاده از رویکردهای جدید محاسباتی توسعه یافته با همکاری دکتر آدام استیونس در دانشگاه منچستر انگلیس، بررسی کردند. میکروRNAها، رشته های کوتاهی از اسید ریبونوکلئیک(RNA) هستند که می توانند با تداخل در تولید پروتئین، بیان ژن ها را تنظیم کنند. محقان این فاکتورهای مختلف را در سلولهای خونی و چربی بدن- که یک بافت متابولیکی مهم است-، مورد تجزیه و تحلیل قرار دادند، زیرا آنها دریافتند که سطح کورتیزول بیماران تغییر می کند که روابط نزدیک بین عناصر مختلف درگیر در عملکرد گلوکوکورتیکوئیدها را نشان می دهد.

از بین عناصری که آنها شناسایی کردند، نوعی میکروRNA به نام"miR-122-5p"بود که با ژن ها و متابولیت هایی که توسط درمان های گلوکوکورتیکوئید تنظیم می شوند، ارتباط نزدیک دارد. برای بررسی این همبستگی، محققان از سه مطالعه ی مستقل، میزانmiR-122-5p را در خون بیمارانی که با غلظتهای مختلف گلوکوکورتیکوئیدها درمان شده بودند، استخراج کرده و الگوی مشابهی را یافتند که از این ایده حمایت می کند که این میکروRNA ، می تواند بیومارکر مفیدی برای عملکرد گلوکوکورتیکوئیدها باشد.

نویسنده ارشد این مقاله پرفسور Gudmundur Johannsson، استاد گروه داخلی و تغذیه بالینی در دانشگاه گوتنبرگ سوئد، نتیجه گیری نمود: این نشانگر زیستی بالقوه، اکنون می تواند در گروه های بزرگتری از بیماران با هدف ایجاد یک آزمایش قابل استفاده ی بالینی بررسی شود. این تحقیق همچنین اطلاعات ما را از نحوه ی عملکرد گلوکوکورتیکوئیدها افزایش داده است، و ممکن است به درک نقش آنها در بسیاری از بیماری های شایع مانند دیابت، چاقی و بیماری های قلبی عروقی کمک کند.

منبع:

https://www.news-medical.net/news/20210406/New-biomarker-of-glucocorticoid-action-could-help-clinicians-to-tailor-treatments.aspx